We zijn er, maar nog lang niet
Vooraf
De mens wikt.. in april gaan we naar Bulgarije. Maar vragen rondom bloeddruk en uiteindelijk zuurstofproductie veranderden het gaan in 30 mei: Hemelvaart. Even speelt de gedachte of niet alleen Jezus, maar ook wij naar de hemel zullen gaan.
Onze voorbereidingen zijn al langer bezig: overleggen met kinderen en kleinkinderen en gezamenlijk afscheid nemen, inpakken, mensen in Nederland en in Bulgarije inschakelen en de twee dames (een jonge en een piepjonge) die ons in augustus komen opzoeken, lichtelijk voorbereiden.
Vertrek
Al vroeg in de morgen, als Sjannie de laatste was in een mand doet om te laten verzorgen, komt Christy (weer) meehelpen en uitzwaaien. Ze wil er zeker van zijn dat we ook echt vertrekken.
Oostenrijk
Ons eerste reisdoel is Thalgau, bevriende ex-boer en ex-boerin, waar we zullen overnachten. Ze zijn oer-katholiek maar we kunnen goed over het geloof spreken. Het is nog mei-maand: Mariamaand. Hun kapelletje wordt ook die avond gebruikt voor het bidden van het Rozenhoedje. Ik weet wat me te wachten staat, maar ik ga er toch heen. Wat me drijft is een willen zijn met hen. De monotone herhaling geeft ook veel mogelijkheden tot eigen gedachten. Het brengt herinneringen aan de zondagmidagen bij ons thuis. En ik heb bewondering voor dit individuele initiatief dat toch 9 mensen tot gebed brengt. De avond brengen we in grote ontspanning door. Een redelijk vermoeiende dag, maar ook genoeg ontspanning.
Roemenie
Na een goede nachtrust, een Oostenrijks ontbijt en Oostenrijks afscheid gaan we op weg: naar Roemenie... als het kan in de buurt van Dobreta...Severin.
We gaan niet te vroeg op weg.. we reizen amper 600 kilometer.. een peuleschilletje. Ik zie al in Wenen de eerste bonte kraaien.. dat is het sein dat we de Balkan naderen. De grens Oostenrijk-Roemenie is geen probleem. We vinden vroeg in de avond een wegrestaurant/B&B.. een Roemeen die wat Engels spreekt helpt ons genoeg om daar te kunnen blijven.
Sofia
Na een Roemeens ontbijt hebben we de ruk naar Sofia, maar een kleinde 700 kilometer. Er is relatief weinig verkeer en de brug bij Vidin kost nauwelijk tijd. Een deel van de weg is superslecht en geeft herinneringen aan vorig jaar. Alhoewel de aanwijzingen van het adres In Sofia op zijn Bulgaars zijn (verwarring vanwege omzetting vanuit het Cyrilisch) komen we via Google Go gemakkelijk op zijn plaats. Ontvangst in het kerkhotel is vooral vluchtig omdat iedereen het druk heeft: we spreken wel even met Ludmil en Tzetzi. We zoeken een vertrouwd restaurantje op en eten vertrouwd. Wel een forse teleurstelling dat de vertaalde boekjes nog niet voorhanden zijn. Zondagmorgen ontmoeten we veel bekenden in de kerk. Ik doe ze de groeten uit Nederland en deel wat over vriendschap. Iedereen is gefocussed op de bruiloft van de zoon van Ludmil (Hristo) en we besluiten om snel richting Popovtsi te gaan.
Popovtsi: Een week later.
De eerste week zit er al weer op. Veel gewerkt rondom het huis en in het huis. Veel te organiseren en dan ’s avonds (te) vroeg naar bed. Het is nu zaterdagavond en onder het geluid van een fluitende nachtegaal vlakbij en het roepen van een hop in de verte, overdenk ik de week.
Het gaat goed met onze gezondheid. We hebben niet veel contact gehad met het thuisfront: wel tijdens de reis en een tussentijds verslag van Sjannie. Ik denk terug aan de afgelopen week: maakt ons verblijf nou iets uit voor het Koninkrijk? Wat doen we en wat hebben we gedaan? Was er iets bijzonder?
Ontmoetingen
Bijzonder zijn de ontmoetingen met vrienden en de hulp die ze aanbieden en geboden hebben. Plamen, een pastor uit Sevlievo die ons verrast door opeens voor de uitgang (of is het ingang) van een supermarkt te staan en ons erg hartelijk verwelkomt. Of de Roma-man voor de supermarkt die niet te eten had voor zijn twee kinderen en waarmee we de supermarkt rondlopen om wat eten te verzamelen. De klompen op de stoep als verwelkoming. Of de blijde gezichten van mensen die stroopwafels uit Nederland krijgen. Pavlena die we na zoveel tijd weer ontmoeten met een prachtig kindje op de arm. Of een arm vrouwtje dat afgelopen jaar weduwe is geworden en ook haar zoon heeft verloren, dat plotsklaps bij ons op de stoep zit en vertelt dat ze het zo moeilijk heeft. Die de vuilcontainers afstruint op etenswaar en bruikbare spullen. En die met hetgeen we aan eten in huis hebben naar haar eigen huis gaat. We gaan naar het theater omdat Eleonora ons uitnodigt om te komen naar een uitvoering van folkloristische dansen. Gesprekken die we met de buren hebben over het bezoeken van een kerk en mensen aanmoedigen om daarin trouw te zijn. En dan spreken we met grote dankbaarheid over de kerk die we in onze nieuwe woonplaats hebben gevonden.
Zending??
Ik peins en denk aan de luxe die wij hier in Popovtsi hebben: daar tegenover de verdrietige scheiding van Marien, die aan het einde van onze straat woont, maar ook de Griekse buurvrouw die voor het huis stopt en ons meer dan hartelijk welkom heet .En de weduwevrouw met haar dochter die een buurtwinkeltje runt en zo blij is ons te zien: zelfs al zou het maar zijn vanwege de klandizie. Maar ik denk ook aan de loodgieter en zijn maat die aan- en afvoer heeft aangelegd. En het glutenvrij brood dat je kunt kopen; je hoeft alleen maar naar het prijskaartje te kijken.
Rust
Het is heerlijk weer, we voelen ons thuis, we missen onze kinderen en kleinkinderen, onze kerk(en). Maar “missen” is onze keuze: zijn we in Nederland missen we Bulgarije en visa versa. En als ik eerlijk ben: de missen mis ik niet.
De nachtegaal laat zich nog steeds horen en de grauwe klauwier vliegt af en aan. Een buizerd vliegt te klagen en een lijster begint aan zijn avondlied. Ik eindig met dit eerste bericht: geen klaagzang, maar een lofzang aan God voor ons bestaan.
Hartelijke groet en zegen
Update van zondag (Pinksteren in Nederland.. hier nog een weekje wachten)
We mogen een diaken mee inzegenen bij Blaga Vest in Gabrovo. Daarna nemen we de boekjes van Henk in ontvangst!!!! We krijgen hulp aangeboden voor de distributie naar boekwinkels en gemeentes.