engelse les voor gevorderden

  • Geplaatst op: 13 September 2017
  • Door: Albert

10 september 2017: time flies
We hebben drukke weken achter de rug. Na de eerste groep voor engelse les, hebben we na een week de volgende groep in huis. Tussendoor contacten met buren, zorgen voor een extra kast, wat kapotte dingen repareren of vernieuwen en Sjannie probeert alles weer netjes te krijgen. Vier dames in een ruimte is teveel van het goede. Hoezo zijn meisjes netter dan jongens? Het ziet er niet allemaal even fris uit. Maar in deze tussenweek lukt het Sjannie aardig om alles weer netjes te hebben. En deze keer worden 6 bedden gedekt en 6 kadootjes en zes schriften en zes aardigheidjes. Opnieuw liet het ene meisje uit Dabovo het afweten, zodat uiteindelijk zes meisjes uit Zimnitza zouden komen. We hadden al allerlei dingen verzonnen voor de hele club; 7 meisjes hadden kunnen komen; dan Mirka, Roz uit Nederland voor het lesgeven. Dan kom je op 11 man. Dat is heel veel in ons huisje. Dus we hadden al slaap- en badruimtes geregeld bij de buren. Uiteindelijk zei ook nog een meisje van Zimnitza af, zodat we met negenen waren. Dat was net om te doen in ons huis. Kwestie van goede afspraken met douchen en wat klusjes.
We halen Roz op vanaf het vliegveld in Sofia: twee-en-een-half uur heen en hetzelfde weer terug. Mira is al een paar dagen bij ons en helpt ook bij de Engelse les. Mira heeft het erg naar haar zin bij ons. Zondagmorgen naar Sevlievo naar de dienst; Plamen verwelkomt ons hartelijk. Ik vergis me een half uur in de begintijd: dus twintig minuten te laat. Maar we worden door velen hartelijk begroet: de moeder van Angel is er ook weer. We hebben een goede aanbidding; we vieren Avondmaal. Plamen vraagt of ik iets wil delen: ik stel Roz voor en spreek over het belang van eenheid en de opdracht van een kerk. We worden uitgenodigd om samen te lunchen; dat lukt niet omdat we snel naar Zimnitza moeten om de jongedames op te halen voor Engelse les.
Roz rijdt met me mee; Mira zou wel meegaan maar verkiest een siesta. Eindelijk, vlakbij Zimnitza en net buiten Vetren, een flink aantal veldleeuweriken. De vogeltrek is duidelijk gaande; bijna dagelijks melden zich bijeneters bij ons huis in Popovtsi. In Zimnitza worden we verwelkomt door de vijf meisjes; moeders en een pa (natuurlijk de pa van “prinses Daniela”) zwaaien ons uit. De meesten ken ik en ze zijn bijzonder hartelijk. We krijgen een zak popodorie tomaten meten en een zak cherry-tomaatjes. De lekkerste tomaten ooit, zijn in Bulgarije. Kom ze maar eens proeven; dan lus je de watertomaten uit Nederland echt niet meer. We hebben een drukke maar heerlijke week met Roz en de meisjes.
Mira vertaalt veel; als het nodig is, maar soms ook als het beter zou zijn het niet te doen. Maar ze is heel welwillend. De eerste dagen is het te fris om buiten les te geven. Roz is creatief en bereidt van alles voor om de lessen interessant te maken: drie maal per dag een les van een uur. Een enkele keer zijn er maar twee lessen per dag: markt en zwemmen zijn een goed excuus voor een les minder. En natuurlijk kan een bezoek aan Gabrovo niet uitblijven en het bezoek aan een klooster in de buurt brengt afwisseling. Drayanovo heeft een klooster, maar ook en mooi riviertje en een kleine waterval. De dames vermaken er zich uitstekend.
Naast practische tafelmanieren in het Engels, brengt Roz ook veel leven in de brouwerij: het uitbeelden van een lied brengt veel lol. Het lied “my Lighthouse” is een echte topper.
Ieder morgen nemen we de tijd om samen te praten over het thema: God de Vader weet wat we nodig hebben. Voor iedere maaltijd bidden we in het Engels het onze Vader. We barbecuen op een avond en we proberen een filmavond te regelen: ons internet is te langzaam om naar Nerve te kijken. Wat ik heb gezien is de moeite: de “uitdagingen” van de media worden aardig in beeld gebracht. Ook de buren worden zover ze willen betrokken bij onze activiteiten. Pastor Bobby heeft alleen de vruchten van het eten dat over blijft; de andere smaakt hij niet.
Natuurlijk krijgen ook deze meisjes een certificaat van deelname, met daarin naast de docente ook de gever: Rafael Den Bosch. Het is al weer zaterdagmiddag als we ze wegbrengen. Ouders wachten hen op en ze zijn dankbaar. Natuurlijk zijn de meisjes dankbaar en ze hopen op herhaling. Zondagmorgen is het Roz die we naar Sofia, vleigveld brengen. Ze heeft het supergoed gedaan: practisch, speels en adequaat: chapeau. De uitdaging ligt bij haar of ze er mee verder wil en zo ja, hoe.
Inmiddels is het al weer een paar dagen verder. We hebben onze terugtocht al weer gepland. Onze zoon Simon is wat beperkt in zijn vrije dagen, maar heeft het zo kunnen plannen dat we een paar dagen kunnen gaan vogelen met Ludmil, onderweg een kort bezoek aan de “boer” in Thalgau en weer op tijd terug voor zijn werk’ Wij zullen een paar dagen in Ermelo blijven; daarna een paar dage Tilburg en dan naar ons tijdelijk verblijf in Oisterwijk. De verwachte terugdatum is 10 oktober.
We hebben nog een aantal simpele afspraken en een moeilijke: het kadaster moet ons officieel een grondgebied toekennen. Toen we het huis kochten konden buitenlanders geen eigenaar van grond worden: dat is een paar jaar geleden veranderd. Maar dat proces verloopt moeizaam.

Dat was het voor nu. Ik heb veel foto’s en wat filmpjes. Geniet er van. Reageer al je daar tijd voor hebt en zin in hebt: via de site dag graag je naam er bij. Wil je wat persoonlijker reageren: albertvanbrunschot@live.nl of naar Sjannie: sjannievanbrunschot@gmail.com

Vanuit een nog zomerswarm Popovtsi hartelijke groet en veel zegen.

Voor Levi iets extra's :)

Video: 
buiten les
allemaal op de foto
lighthouse