Bulgarije 2017

  • Geplaatst op: 6 August 2017
  • Door: Albert

Al weer 5 augustus.
Vorig jaar ook al: 5 augustus. Komen we ieder jaar weer tegen .
Het kamp is voorbij en Arie en Annelique zijn gearriveerd. Even wat algemene indrukken van het kamp: hoe het was en het had kunnen zijn en hoe het misschien zou kunnen worden
Ik ben gestopt met de aankondiging van onderwijs over eer je vader en je moeder. Ik vond het geen gemakkelijke avond. Het Bulgaarse masker om vooral niet te vertellen of te laten merken hoe het met je is, maakt het soms nodeloos ingewikkeld. Als je vraagt wie een langer en gelukkig leven wil, krijg je misschien een of twee reacties van de 36. Raar toch? Wie wil dat nou niet? Maar de avond is goed verlopen en er zijn wel wat na-gesprekken.
James presenteert zijn onderwerpen goed. Hij is een echte Amerikaan, getrouwd met Niki, een Bulgaarse. Nikki is de dochter van Mitko en Vanya; de “president” van de Bulgaarse Rafael-kerken (die in Bulgarije CION heten).
Woensdagmiddag een sportmiddag: vanwege de warmte (het is hier iedere dag tussen de 35 en 40 graden) is het tijdstip wat later gepland. Ani heeft alles georganiseerd en ze heeft er veel plezier van. James is jurylid om wat autoriteit te geven aan de beslissingen. Wie Ani is? Ani is een van de zes meisjes van vorig jaar, die op de Engelse les waren. Ze is pas 16 jaar en heeft veel verantwoordelijkheden op zich genomen in het kamp. Ze is speels, kan ontzettend goed dansen, is vriendelijk (maar ook met een Bulgaars temperament), creatief en “gaat er voor”. Ze woont in Zimnitza en heeft niet een erg gemakkelijke jeugd. Pa werkt in Griekenland en als hij thuis komt moet alles wijken. Als pa er niet is (dus bijna altijd) is ze thuis een beetje Assepoester. We hebben haar en Daniela gevraagd om alles met ons voor te bereiden en ze blijven ook komende week met de outreaches bij ons.
Het thema van het verhaal van de verloren zoon wordt verder uitgewerkt. De houding van zowel de jongste als de oudste zoon zijn heel herkenbaar in de huidige tijd: in 2000 jaar is er weinig nieuws onder de zon. Maar we mogen de jongeren leren wie ze nu echt zijn. En ze oplossingen bieden. Ook Sjannie draagt haar steentje bij aan het onderwijs.
Zou ik bijna vergeten dat er ook twee workshops zijn: grotendeels door Mira voorbereid. Ze is ontzettend creatief en heeft in haar dagelijks leven, naast haar studie, een klein handeltje opgezet met handgeschilderde damestassen. Ze heeft die ook gebruikt in de workshop. Je ziet wel een foto daarvan. Ze zijn –als een man dat kan zeggen- erg mooi. Ik ken nu even niet haar website, maar die geef ik volgende keer. Dus je kunt haar ook sponsoren. Je bestelt bij ons en in oktober brengen wij ze graag mee )
Terugkijkend naar het kamp ben ik heel tevreden. Om te beginnen zijn we dankbaar voor al die sponsors; de meesten van het kamp kunnen het niet zelf betalen. Het personeel van het Witte Huis hebben ontzettend hun best gedaan. Het eten was erg goed en ze zijn erg vriendelijk. Er zijn rondom het eten wel wat vragen gebleven, omdat niet altijd alles werd opgegeten. Kalin vertelde dat het voor Romas soms moeilijk is om goed en gezond voedsel te eten omdat ze dat niet kennen. We hebben mogen bidden met een aantal jongeren die echt van het padje waren en weer op het rechte pad wilden. Dar doe je het toch voor.
We hebben een goede tijd gehad in het kamp; de groepsvorming die er in het begin was is aan het einde van de week totaal opgelost; er zijn veel nieuwe vriendschappen gesloten. En ons team heeft het super goed gedaan.
Vrijdag was een druk dagje voor mij: ’s morgens kamer opruimen, inpakken, een samenkomst, mensen wegbrengen naar Nova Zagora, terug naar het kamp om weer mensen weg te brengen. Heel onverwacht gaan 4 jongeren uit Granite mee naar Nova Zagora en die blijven de hele dag hier. Je kent het wel: allemaal mee-eten . Omdat we tegen zessen naar Sofia zijn gegaan om Arie en Annelique op te halen hebben we deze vier jongelui voor hen moeten zorgen.
Daar hoort een bijzonder verhaal bij. We zitten in een groot gebouw wat zowel een kerkfunctie heeft als een hotel. Er kunnen 18 man slapen. Er is ook een soort ontspanningsruimte op de eerste verdieping. Daar blijven de jongelui achter. Er is weliswaar een achterdeur en een poort, maar als er iets gebeurt moeten ze ook door de voordeur kunnen. Maar we hebben maar een sleutel. We bieden de dames aan om mee te gaan, maar ze blijven in huis om een dansje te oefenen. Ze krijgen de sleutel onder voorwaarde dat ze nog op zijn als we terugkomen uit Sofia. Toen we terug kwamen was de deur netjes op slot. Maar geen dame wakker te krijgen. Ze zijn altijd op facebook, zodat ik via messenger contact kan maken: dat was het eerste wonder. Ze waren niet online. Ik heb gelukkig het telefoonnummer van Daniela gekregen voor we naar Sofia gingen, dus even bellen. Krijg ik haar voicemail. Lekker. Om twaalf uur ’s nachts op straat met de bagage.. flink herrie maken en kloppen op de deur. Niks, niente. Goede raad is duur. Hristo, de beheerder van de kerk woont in Nova Zagora. Kent geen woord Engels en ik ken twee woorden Bulgaars (wel een paar meer). Ik heb zijn telefoonnummer. Zal ik maar gaan bellen. Maar dan... op de hoek van de straat staat.. juist ja. Hristo met zijn vrouw Kirilka, met vrienden. Komen onze richting in. Hoe wonderlijk. Zou er dan toch een God zijn die ons heeft gehoord en gezien?
Het is inmiddels zaterdagmorgen. Goed uitgeslapen (de meesten dan toch). Mijn verhaal voor vandaag zit er op. Vanavond naar Granite (als de communicatie klopt). Oh nee. Wordt Dabovo. Isnenada.. verrassing.
https://youtu.be/4ISNDV7Cn48
https://youtu.be/wtuKnbHY-KI

Hartelijke groet uit Nova Zagora
Albert en Sjannie en inmiddels Arie en Annelique

Video: 
voorbereiding workshop