Vertrek en aankomst
Al een week in Bulgarije en nog niets laten horen. Schandalig. Ik zoek naar verzachtende omstandigheden, zoals pure chocola in de hete zon. Maar ik heb geen excuus. Ja, wel veel omstandigheden die het een beetje verklaren. Wat te denken van de verkoop van je huis? En het compleet leeg achterlaten daarvan na 41 jaar? Wat te denken van een cardioloog die een afspraak zou maken en het niet doet. Of mijn laatste dag op de hartrevalidatie met de mededeling dat het goed gaat met me? Of de voorbereidingen op een verblijfplaats na onze terugkomst uit Bulgarije in oktober? Wat te denken van de mededeling dat je dochter gaat trouwen. Alle mogelijke trammelant met adreswijzigingen als je “homeless” bent. Bijna vergeten dat we ook nog naar Bulgarije gaan.. nog een remleiding van de bus moeten vernieuwen.. de verzekering regelen van huis en haard en de auto.. Natuurlijk afscheid nemen van mensen die ons huis goed kennen. En afscheid nemen van de kerk. Van dochter met haar gezin. Nu er geen Hollands team is moet het jongerenkamp worden voorbereid samen met Bulgaarse jongeren. Maar met wie en hoe doe je dat?
Genoeg excuses.
Vrijdagavond vertrokken vanuit Ermelo. Afscheid van Jetty en haar gezin: Simon gaat met ons mee naar Bulgarije, samen met zijn hele gezin. We reizen voorspoedig... tot vlak bij Nurnberg. Om niet te verklaren redenen (op dat moment staan we stil.. op een paar honderd meter afstand van de afslag die we moeten nemen. Na ongeveer 6 uur !!!! kunnen we verder. Honderden liters olie op de weg zijn de oorzaak. Niet het beste begin. Het gedachte ontbijt bij Hans en Gertie verandert in een late lunch. Goede raad is duur: gaan we na de lunch nog een paar uur door? Niet het eten is gaar: wij ook. We besluiten om daar in Thalgau te overnachten: de hen bekende gastvrijheid maakt aan iedere twijfel daar over, een einde. Zo gezegd zo gedaan. ’s Anderendaags gaan we met frisse moed verder; We hebben geen enkel probleem bij de grenzen. De soms wat vervelende grensovergang tussen Hongarije en Roemenie ontwijken we door een kleine overgang te nemen bij Mako, waar we binnen 10 minuten doorheen zijn. De slechte wegen, gewezen door een wat verward navigatiesysteem, brengen ons uiteindelijk ’s morgens rond zevenen in Popovtsi. Onderweg een paar uur de oogjes dicht gehad in de buurt van Lovech.
Niet dat we meteen sleutels hebben om het huis binnen te gaan: via Bethlehem zijn de reservesleutels van pastor Bobby op een vensterbank terecht gekomen. We kunnen binnen en gaan aan het (in)ruimen.
Inmiddels is de eerste week voorbij. Alles staat op zijn plek en hebben we de buurt laten weten dat we er zijn: en ze zullen het weten. Ht weer is goed en het is genieten van de rust: een hectische periode wordt verwerkt. We wennen al weer een beetje aan de specifieke cultuur en de grauwe klauwieren rondom ons. Het is, ook al ben je dichterbij, niet gemakkelijk om de voorbereidingen van het kamp, goed van de grond te krijgen. Natuurlijk genoten van de markt in Sevlievo, een vliegend hert (niet omdat die door de luchtvloog na een aanrijding) en veel meer.
Afgelopen zaterdag is Zora getrouwd, ons ex-buurmeisje. Getrouwd met Peter, die afgelopen zomer ond huis schilderde. Een openlucht feestje, waarschijnlijk met Linda overlegd hoe dat werkt.
We vinden onze draai, maar draaien er nu nog een beetje omheen. We houden u op de hoogte.