Korten: jongerenkamp

  • Geplaatst op: 22 August 2016
  • Door: Albert

Het jongerenkamp in Banya/Korten

Dinsdagavond was de introductie-avond. Natuurlijk James en Kalin met uitleg en wat afspraken. De introductie was door het Nederlandse team. Het was ongetwijfeld leuk, maar voor mij was het superverwarrend.

De introductie van de bemoedigingsboekjes ging goed. Het blijkt voor Bulgaren, en zeker voor Roma’s heel moeilijk om daar iets mee te doen. Ik heb iedereen op foto gezet en uitgeprint (zo’n pogo ding werkt uitstekend: kost alleen nogal wat tijd); die fotos zijn op een boekje geplakt. De bedoeling is dan dat iedereen voor anderen iets in het boekje schrijft: alleen positieve dingen en geen positieve dingen die alleen over het fysieke deel gaan.

De eerste inleiding, de introductie van het thema werd sterk de nadruk gelegd op de gehele wapenrusting.

Ik ben trots op het Nederlandse team: ze doen het goed. We merken een open sfeer onder de jongeren, ook naar ons toe. Met de Zimnitsa-gang hebben we wel iets speciaals opgebouwd door de 10 dagen Engelse les bij ons. Wel goed te merken dat in de loop van de week er een soort transfer plaatsvindt naar de rest van het team. En is dat niet de taak van de ouderen?

Er gebeurt natuurlijk heel veel gedurende het kamp. Een jongerenkamp betekent automatisch laat naar bed, (te) lang keten. Heel persoonlijk gezegd vind ik dat geen punt. Als je naar Roma-dorpen bent geweest en daar hun omstandigheden kent, dan is een weekje uit de droogte, uit de zwembadloosheid, echte bedden, alleen (nou ja voornamelijk toch) Christenen om hen heen, geen wilde honden rondom je, schone omstandigheden, een handdoek op het bed, schonen lakens… een weekje hemel op aarde. Als je ze dan ik het jongerenkamp ziet, netjes gekleed (ook al is hun stijl wat anders), lol maken en vergetend wat hun thuissituatie is, dan snap ik dat laat komen wel. En wil ik ook snappen dat ze hun borden niet leeg eten omdat ze het niet lekker vinden en er voor weinig geld een frietje te koop is. Praat ik ze daarmee goed? Nee… maar ik heb er begrip voor. Ik weet waar ze uit komen.
En ik besef maar al te goed dat ik geen recht heb om onze manieren van leven op hen te leggen. Kijk, zo’n weekje bij ons in huis is wat anders: onze huisregels gelden dan.

Iets over het Witte Huis. De grootste plaats in de buurt is Korten, maar de plaats heet eigenlijk Banya. Het probleem is als je zegt het kamp in Banya, dat het niet duidelijk is. Er zijn meerdere plaatsen die zo heten en het woord Banya betekent bad. Er zijn heel veel mineraal baden door bijna heel Bulgarije heen. Dus als je zegt dat het kamp in Banya is, dan reageren ze: ok, maar waar was het?
Het jongerenkamp ligt wat verder weg van uitgaanscentra en zo. De jongeren hebben geen escape naar een kroeg of bar. Het Witte Huis is een gebouwencomplex met een restaurant en een groot kamercomplex (een soort van hotel) en een aantal vierpersoonshuisjes. Er is een mooi zwembad bij en wat speelveldjes.

Het is geen Christelijk centrum, dus ook van buiten komen ze naar het zwembad of maken ze gebruik van het restaurant. Eigenlijk wel heel super. Ook het personeel is niet echt Christelijk (er is een oudere werkster. Ik zag haar uit mijn ooghoeken stil staan toen we met de leiders stonden te bidden en ik zag haar meebidden. We hebben haar er bij geroepen en voor haar zoon, die ernstig ziek is, gebeden).

Voor mij betekende het buiten de bewoonde wereld zijn, een bijna dagelijkse rit naar Nova Zagora. Naar de Billa voor chips en drank. Soms met een volle bus.. soms met een overvolle bus. Wel DE kans om minderbedeelden een handje toe te steken. Zelden zoveel dankbaarheid gezien.

Terug naar het kamp: Samen met James, een Amerikaan die getrouwd is met een Bulgaarse vrouw, met Kalin en ons team, is het onderwijs en zijn de workshops verzorgd. Mira, een jonge Bulgaarse vrouw, die we al jaren kennen, is ons van alle kanten tot hulp. Ze verzorgt ook de talentenavond. De talentenavond mondt uit in een groot feest: samen dansend, zingend, alles vermengd tussen gemeentes en nationaliteiten. Ook het niet-christelijk personeel sluit daarbij aan. De zang van Andrean is aanstekelijk en brengt werkelijk tot eenheid. Iedereen die een dak heeft gaat er uit. De bazin van het complex, die wat achteraan stond, wilde meedoen en stond bovenop tafel om er echt bij te horen.

De laatste dag.. hoofd voor hoofd zegenen, stond op het programma. Hebben we dus gedaan… bijzondere momenten, omdat veel jongeren echt voor hun moeite uit kwamen en daar gebed voor vroegen. Mira stond bij ons en hielp ons bij het gebed.

Aan het einde, toen alle jongeren weg waren, hebben we ook met haar gebeden. Ze vertelde aan het einde dat ze ons graag zou willen blijven helpen met ons werk onder de Romas. Dat was voor ons heel bijzonder: we hebben haar een paar jaar terug, meegenomen naar een Roma-dorp waar ze nog nooit was geweest. Voor de duidelijkheid, Mira is een Bulgaarse uit een gegoed gezin, en kan studeren. Ze is actief lid van de Cion-kerk, maar had nog nooit een Romadorp bezocht en nu zei ze dat ze graag mee wilde werken. Is dat niet prachtig. Helaas… terwijl we nog met Mira waren, werd de groepsfoto gemaakt: die kan niet mooi zijn zonder ons.

Het afscheid nemen van de jongeren is niet voor iedereen simpel. Je ziet wel de blijdschap van iedereen, maar ook…. Zien we elkaar nog…. Tot volgend jaar?
Bijgaand impressies van het kamp.
Wij gaan verder… naar Nova Zagora… outreaches naar Roma-dorpen